KAFİRUN SURESİ

Kul ya eyyuhel kâfirûn. Lâ a'büdü ma ta'budûn vela entüm abidûne ma a'bud. Vela ene a'bidune ma abettüm. Vela entüm abiduna ma a'büd. Leküm diynüküm veliyeddin.

De ki,

Ey Kâfirler!

Ben sizin tapmakta olduklarınıza tapmam.

Benim taptığıma (kulluk ettiğime) de sizler tapmazsınız

Ben de sizin taptıklarınıza tapacak (Kulluk edecek) değilim.

Benim taptığıma (Kulluk ettiğime) de sizler tapacak değilsiniz.

Sizin dininiz size, benim dinim banadır...

Ebu'Kasım Ettebarani... Cebele İbn-i Haris'ten naklederki;

Resûllah(s.a.) şöyle buyurmuştur.

"Yatağına uzandığında Kâfirûn suresini oku, sonuna geldiğinde bu şirkten beraattır."

Tırmızi ise, bu surenin "Kur’an'ın dörtte birine eşit" olduğunu ve islam literatürüne Hadis olarak geçtiğini vurgulamaktadır.

Surenin yorumu şöyle,

Kâfirler (De ki hitabına muhatap Kureyşliler ve ancak onlar gibi düşünen tüm kâfirler ile müşrikler içindir.) yani Kureyşliler cehaletin getirdiği bir anlayışla, Hz.Resûlullah'ı kendi putlarına tapınmaya çağırmışlar, akabinde kendilerinin de o süre boyunca Hz.Muhammed'in tanrısına tapacaklarını söylemişlerdir. Bu istekleri karşısında;

Hz. Muhammed'e gelen vahiy gereğince onlardan onlardan uzak durması istenmiştir.

Ve O dedi ki,

Ey kâfirler;

"Ben sizin tapmakta olduklarınıza tapmam" şunu anlatmak istedi,

“Bende tapınma duygusu yoktur."

Allah'ın dini olan islâm'da tapınma eylemi bulunmamaktadır.

Zira Allah tapılacak bir varlık değildir. Kelimeyi Tehvid'in anlamı, İslam'ın Tevhid dini oluşunun gayesi budur. Bu surenin mahiyeti aslında yukarıda belirtilen Hadis'ten de anlaşılacağı üzere şirkten kurtulmadır. Tapılacak olan ilâh, zaman ve mekân kapsamında iken, mekândan ve zamandan münezzeh Mutlak Yaratıcıya, bir anlamda soyut bir kavram olan Allah ismiyle işaret edilene bırakın tapınmayı, 0'nu başka beşeri kavramlarla ve duygularla tavsif edebilmek ve yaklaşabilmek dahi mümkün değildir.

Put veya taptığın başka bir nesne kendi dışında da olabilir, beyinde herhangi bir duygun neticesinde de hasıl olabilir.

Anlamı değişmez, aynıdır. Tapınma istikametinde yerini alır.

"Erayte Menittehaze ilahehu hevahu" (Furkan43) (Kendi Hevasını kendine tanrı edineni gördün mü?) âyeti anlatılana ışık tutacak, deşifre edebilecek niteliktedir.

Birey, "kendi özüne" yaptığı derûni bir seyirle Mutlak varlığı vasıfları ile tanımaya "Allah'ın ahlâkı ile ahlâklanmaya" başladığında asla tapılacak bir varlık olmadığını algılayabilir hâle gelir.

Enam suresinin 79. âyetinde sıradışı bir Resûl olarak bilinen, (diğer Resûlleri küçük görmek anlamında söylemiyorum. Ancak bunu ifade ederken onun değerini de bildiğim kadarıyla belirtmeliyim) Hz. İbrahim(a.s)'in Kur'an'daki "inni veccehtü vechiye lillezi fetarassemavati velarza hanifen ve ma eneminel müşrikiyn" (En'am-79)

(Ben hanif olarak vechimi 0 veche döndürdüm ki semaların ve arzın fatırıdır, ben müşriklerden değilim.) deyişiyle bu husus vurgulanmaktadır.

Yani kendi vechi dahil, Allah'ın vechi her yerde ve her surette ise, bir vechin diğer bir veche tapınması mümkün müdür.?

Bu şartlar altında, tapan veya tapılacak bir varlık olabilir mi?
Kur'anı Kerim'de, Hz. Resûlullah'ın anlatımıyla, "Benim algıladığım , eşi ve benzeri bulunmayan Allah'tır"

"Ve ben sadece kulluğumu yerine getirmekteyim, bu yönde yaptığım çalışmalar, asla bir tapınma değil sistemin etkinliklerine karşı alternatif bir üretimdir" denmek istenmiştir. Birey ancak bu idrak seviyesine ulaştığında şirkten kurtulmuş olabilecektir. "Tapınma" çeşitli toplumların, örtülü bir şuur anlayışı içinde iman ve sevgiye dayanan, bir menfaat beklentisi içindeki yönelişlerinin tabii neticesi olarak tezahür eder.

"Kulluk" olarak ifade edilen ibadet kelimesi ise bu anlamın yerini tutmadığı gibi o kelimenin yerine de tapınma kavramını monte etmek Kur'an'a gerçekçi bir yaklaşım sağlamamaktadır...

Ayeti Kerime'de geçen, "Cinleri ve insanları sadece kulluğumu yapmaları için yarattım..." (51-56) ifadesi ile bu hususa temas edilmektedir. Kur'an'ı tevil ilmi ile tanınan ibni Abbas Radiyallahu anh, kulluğun "Liya'rifun" şeklinde yorumlanması gerektiğini söylemektedir.

Şayet bu şekilde değerlendirilirse, yani Liya'büdün kelimesini "Liya'rifun" olarak düşünebilirsek , iyyake nabüdü ifadesinin gerçek anlamının da kulluğa dayandığını ve onun irfan manasına geldiğini kabul ederiz.(Bak.-Hz.Muhammed Neyi Okudu-Ahmed Hulûsi)

Abduliah bin Ömer nakleder ki, "Hz. Resûlullah (s.a) tavaf ve akşam namazı sonrası kıldığı iki rekatlık namazda Kâfürun ve İhlas suresini yirmi dört veya yirmi beş kere okuduğuna rastladım."ibn-i Ömer'in naklettiği bu olay, bize göre Kâfürun Suresi ile İhlas Suresinin paralellik içinde değerlendirilmesi gerektiğini göstermektedir.

Surenin genel anlamda değerlendirilmesi yapıldığında tapınmanın değil, kulluğun esas alınmasının gerekli olduğu görülecektir. Bunu kabul etmeyen müşriklerle Hz. Resûlullah'ın yolları aynlmıştır. Müşrikliğin açık belirtileri olduğu gibi, bireyin kendini tanıma aşamasında ileri boyutlarda da şaşırtıcı bir şekilde devam ettiği ve varlığını "Gizli şirk" vasfında sürdürdüğü görülmektedir.

İslam'a sayısız eserler kazandıran ve onları Hz.Resûlullah'ın (s.a.v.) talimatı ile yazdığını belirten, gördüğü rüyaya yaptığı yorum ile belli bir süre için, kendisini "velayet evinin duvarına konan son kerpiç" şeklinde düşünen ve ehlince zamanın dörtlerinden olduğu belirtilen İbnu'l Arabi Hazretleri beyanlarında; "Bütün akidelerin doğru olacağını, bütün putların bir parça tanrılığa sahip olduğunu, dinlerin bir olduğunu; bütün eşyalarda tanrılık buIunduğunu, tanrılık iddia edenin davasında haklılık bulunduğunu" söylediğinde acaba neyi anlatmak, kastetmek istedi?

Tartışmasız yüksek düzeyde bir Veli olan, islam'da Vahdet-i Vücud teorisi ile çığır açıp bu düşünceyi yaygınlaştıran, çoğu zaman Velileri dahi şaşırtacak sözleri ve inanılmaz eserleri ile ortalığı allak bullak eden bu Zatın ilmi sizce, Hz. Resûlullah'ın (s.a.v.) ortaya koyduğu ilme ters mi düşüyor?